شقايق گفت با خنده نه بيمارم نه تب دارم ، اگر سرخم چنان آتش حديث ديگري دارم:

گلي بودم به صحرايي نه با اين رنگ و زيبايي ، نبودم آن زمان هرگز نشان عشق و شيدايي . يكي از روزهايي كه زمين تبدار و سوزان بود و صحرا در عطش وي سوخت ، تمام غنچه ها تشنه و من بي تاب و خشكيده تنم در آتشي مي سوخت . ز ره آمد يكي خسته ، به پايش خار بنشسته و عشق از چهره اش پيداي پيدا بود . ز آنچه زير لب مي گفت شنيدم سخت شيدا بود . نمي دانم چه بيماري به جان دلبرش افتاده بود اما طبيبان گفته بودندش اگر يك شاخه گل آرد از آن نوعي كه من بودم ، بگيرند ريشه اش را و بسوزانند شود مرهم براي دلبرش ، آن دم شفا يابد . چنانچه با خودش مي گفت بسي كوه و بيابان را ، بسي درياي سوزان را ، به دنبال گلش بوده و يك دم را هم نياسوده . كه افتاد چشم او ناگه به روي من . بدون لحظه اي ترديد شتابان شد به سوي من. به آساني مرا با ريشه از خاكم جدا كرد و به راه افتاد . او مي رفت من در دست او بودم و او هر لحظه سر را رو به بالا ها تشكر از خدا مي كرد پس از چندي هوا چون كوره آتش ، زمين مي سوخت و ديگر داشت در دستش تمام ريشه ام مي سوخت. به لب هايي كه تاول داشت گفت : اما چه بايد كرد؟در اين صحرا كه آبي نيست ، به جانم هيچ تابي نيست . اگر گل ريشه اش سوزد كه واي بر من ، براي دلبرم هرگز دوايي نيست و از اين گل كه جايي نيست . خودش هم تشنه بود اما ، نمي فهميد حالش را... چنان مي رفت و من در دست او بودم و حالا من تمام هست او بودم . دلم مي سوخت اما نمي فهميدم راه پايان كو؟و ديگر داشت در دستش تمام جان من مي سوخت كه ناگه روي زانو هاي خود خم شد. دگر از صبر او كم شد . دلش لبريز ماتم شد . كمي انديشه كرد، آنگه مرا در گوشه اي از آن بيا بان كاشت . نشست و سينه را با سنگ خارايي ز هم بشكافت . اما آه...صداي قلب او گويي جهان را زير و رو مي كرد؛ زمين آسمان را پشت و رو مي كرد . نمي دانم چه مي گويم ؛ به جاي آب خونش را به من مي داد و بر لب هاي او فرياد : بمان اي گل...بمان اي گل كه تو تاج سرم هستي ، دواي دلبرم هستي ، بمان اي گل...

و من ماندم نشان عشق و شيدايي و با اين رنگ و زيبايي. و نام من شقايق شد ، گل هميشه عاشق شد.